..เมื่อก่อน ตอนที่ผมเป็นนักศึกษา ผมก็เหมือนกับวัยรุ่นทั่วไปนั่นแหล่ะครับ คือกินๆเที่ยวๆไปตามประสา ไม่ค่อยคิดอ่ะไรกับอนาคตหรือการเรียนสักเท่าไหร่ แต่ก็ดำผุด ดำว่าย จนเรียนมันจบ พอเรียนจบก็ประจวบเหมาะกับอายุผม ที่ถึงคราวจะต้องไปเกณฑ์ทหารเสียแล้ว ทำไงดีหล่ะทีนี้ เรียนมาตั้งนาน พอจบมาไม่ทันใช้วิชาความรู้ที่สั่งสมมา(นิดหน่อย) กลับต้องมาเสี่ยงที่จะต้องจับ ใบดำ ใบแดงหรือนี่ คิดไปคิดมาหลายวัน
เลยตัดสินใจว่า ไหนๆเราก็มีวุฒิการศึกษา ที่สามารถนำมาใช้ขอสิทธิ์ลดได้ จึงตัดสินใจสมัครไป โดยทีแรกก้ถูกทัดทาน จากพ่อของผม เพราะท่านกลัวว่าลูก จะได้ไปตกระกำ ลำบาก แต่ก็ไม่อาจหยุด หรือเปลี่ยนใจผมได้
วันแรกนั้น ทางเจ้าหน้าที่ เขาจะนัดพวกเราที่จะไปเป็นทหารเกณฑ์ ให้มารวมตัวกันตั้งแต่เช้า ที่หน้าอำเภอ พอเขาเช็ครายชื่อ และยอดทั้งหมดเสร็จสิ้น เขาก็จะพาเราไปส่งยังค่ายทหารอีกทีนึง
พอเข้าไปถึงค่ายทหาร พวกเราได้พบเจอกับเพื่อนอีกมากมาย ทั้งที่จะได้อยุ่ค่ายเดียวกัน และอยู่คนละค่าย คนละสังกัดกัน แต่ที่เกือบทุกคนมีเหมือนกันก็คือ ทรงผมที่แทบจะเรียกว่า โล้นเลยก็ได้ เพราะทรงของแต่ละคน มันยิ่งกว่าเกรียนเสียอีก ทางเจ้าหน้่าที่ได้เรียกพวกเรา ให้ไปเข้าแถว เรียงตามที่อยู่ของแต่ละอำเภอ
ส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อย จะรู้จักกันหรอกครับ ได้แต่มองหน้ากัน และทักทายกันบ้างด้วยรอยยิ้ม แต่เรามีกองเชียร์ คือญาติพี่น้องของเรา ที่เขาตามมาส่ง คอยให้กำลังใจอยุ่ที่ข้างๆสนามหญ้าหน้ากองร้อยนั่นเอง
